Dzięki historycznym pobudkom słowo ?rokosz? kojarzy się obecnie z anarchistyczną rewoltą, przewrotem, warcholstwem i pieniactwem. Natomiast niesłusznie określa się wszystkich przywódców buntów szlacheckich jako zdradzieckich awanturników, działających przeciwko pozycji państwa. Na czym polegał rokosz Zebrzydowskiego i jakie były jego skutki?

Rokosz zawiązywany był, aby wyrazić sprzeciw wobec ówczesnej polityki króla. W czerwcu 1606 roku, Mikołaj Zebrzydowski, marszałek wielki koronny i wojewoda krakowski, wzniecił rokosz, nazywany również sandomierskim. Stanął na czele opozycjonistów króla Zygmunta III Wazy, aby dać wyraz wielkiemu niezadowoleniu względem faworyzowania jezuitów i cudzoziemców, narażania suwerenności polskiej przez stosunki z Austrią oraz pozbawienia szlachty większości przywilejów.

Magnateria, szlachta, katolicy i protestanci stanęli w obronie demokracji szlacheckiej. Sprzeciwiano się władzy absolutnej króla i potencjalnej dziedziczności tronu.
Rokosz Zebrzydowskiego został stłumiony w lipcu 1607 roku pod Guzowem, gdzie doszło do ostatecznego starcia i stłumienia rebelii. Mikołaj Zebrzydowski po klęsce rokoszu odsunął się od życia politycznego, złożył szablę i poświęcił się pobożności.

Rzeczpospolita była wówczas pod wpływem permanentnych konfliktów wewnętrznych, stąd niemożliwe były jakiekolwiek reformy w państwie. Pozycja króla była mocno zachwiana, monarcha zrezygnował z prób umacniania swojej władzy na rzecz zaprzestania buntów szlacheckich.

W ramach historycznej ciekawostki warto przywołać religijną działalność Mikołaja Zebrzydowskiego, który ufundował wpisaną dziś na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO świątynię w Kalwarii Zebrzydowskiej.

Pozdrawiamy, Galeriareplik.pl