Typologia toporów wojennych jako narzędzi zbrodni jest niezwykle interesująca. Na podstawie kształtu żeleźców dokonał jej Jan Petersen. Klasyfikacja broni pozwala cofnąć się do kultury wojowników klanów szkockich, a także piechoty husyckiej. Kto jeszcze posługiwał się toporem? Dlaczego nadano mu barbarzyński przydomek?

Topór jest przede wszystkim bronią obuchową. Walka nim ma na celu rażenie przeciwnika mocnym ciosem, w czym doskonale sprawdzały się czekany. Ich geneza sięga Słowiańszczyzny Zachodniej. Były one w stanie przebić nawet hełm. Wykonywano je z przeznaczeniem do użycia w walce, a wykorzystywali je głównie w celach archetypicznych konni wojownicy ord Wielkiego Stepu.

Istniały również topory zdobione, które służyły nierzadko jako broń paradna. Najsłynniejszym jest znaleziony w Żaganiu topór skandynawski inkrustowany srebrem, datowany na przełom XI/XII w.

Jako narzędzie obozowe topór wojenny sprawdzał się na wyprawach podczas walk na krótki dystans. Zwykle tarczownicy z pospolitych ruszeń uzbrojeni byli we włócznie, ale topory też były w gotowości użytkowej.

Topór wojenny istniał w wielu kręgach kulturowych. Piechota plebejska walczyła toporami w wiekach średnich, rycerstwo także czasami sięgało po tego typu broń. Topory bojowe były inspiracją dla powstania późniejszych rodzajów broni drzewcowej ? halabard, berdyszy i toporów z Lochaber.

Topory wachlarzowate pochodzą z terenów skandynawskich. Ich osada zaopatrzona była w niewielkie wąsy, a szyjkę zdobiono. Z kolei w Polsce i na Węgrzech używano czekanów, od XVI do XVIII w. Cechowała je lekkość, należały zdecydowanie do broni jednoręcznych.

Niełatwo jest ułożyć hierarchię wzorów i kształtów toporów, ponieważ następowało mnóstwo modyfikacji w zastosowaniu i użyciu materiałów do produkcji broni. Niemniej powyższa kategoryzacja jest subtelnym wprowadzeniem do tematu.

Pozdrawiamy, Galeriareplik.pl